آرنج تنیس بازان ( اپی کوندیلیت )
آرنج تنیس بازان شایعترین عارضه دردناک آرنج می باشد . این بیماری یک گرفتاری خارج مفصلی بوده و با درد و حساسیت حاد در محل اتصال عضلات اکستانسور ساعد مشخص می شود . علت آرنج تنیس بازان اعتقاد بر آن است که علت ایجاد بیماری ، وارد آمدن فشار و کشیدگی عضلات اکستانسور ساعد در محل اتصال آن به استخوان می باشد . اگرچه این بیماری گاهی بدنبال تنیس بازی ایجاد می شود اما در اغلب موارد فعالیت های دیگری همچون کارهای منزل و کارهای سنگین با دست موجب بروز آن می شود . پاتولوژی آرنج تنیس بازان هیچ پاتولوژی مشخصی نشان داده نشده است . از نظر تئوری چنین فرض شده است که یک پارگی ناکامل در رشته های آپونوروتیک محل اتصال عضله که منطقه ای با پایانه های عصبی بسیار است وجود دارد . خود مفصل آرنج مشکلی ندارد . علایم بالینی آرنج تنیس بازان
دردی در قسمت خارجی آرنج وجود دارد که اغلب به سمت پشت ساعد انتشار می یابد . در معاینه حساسیتی وجود دارد که کاملا در قسمت قدامی اپی کوندیل خارجی بازو لوکالیزه گردیده است . درد در شرایطی که عضلات اکستانسور تحت فشار قرار گیرند تشدید می شود مانند سفت کردن شیر آب ، چرخاندن دستگیره برای باز کردن در ، چای ریختن و موارد مشابه. در حرکات آرنج محدودیتی ایجاد نمی شود و رادیوگرافی طبیعی می باشد . خم کردن آرنج از حالت کاملا باز در حالی که ساعد به درون چرخیده است ( پروناسیون ) باعث پیدایش درد در ناحیه اپی کندیل می شود و بالا آوردن مچ دست علیه مقاومت نیز درد را تشدید می کند.سیر بالینی آرنج تنیس بازان در صورتی که اقدامی صورت نگیرد ، سرانجام علایم خودبخود کاهش می یابند اما ممکن است علایم به مدت دو یا چند سال نیز ادامه پیدا کند . درمان آرنج تنیس بازان در موارد خفیف هنگامی که بیمار از بی خطر بودن بیماری مطمئن شود تمایل دارد که منتظر بهبودی خودبخود بماند . نتایج درمان غیر قابل پیش بینی بوده و استفاده از هیچ روشی را نمی توان برای همه موارد توصیه نمود . درمان علامتی شامل تزریق هیدروکورتیزون ( بهتر است همراه مایع بی حس کننده باشد ) به داخل محلی است که دارای بیشترین میزان تندرنس می باشد . در صورتی که تزریق دقیقا در محل تندرنس صورت گیرد در اغلب موارد موفقیت آمیز خواهد بود . در صورت تزریق موفقیت آمیز ، تا 24 ساعت یا بیشتر درد تشدید شده و سپس بتدریج از بین می رود .
در صورتی که این روش موفقیت آمیز نباشد از فیزیوتراپی بصورت گرما درمانی با اولتراسوند، ماساژ عمقی محل حساس ، لیزر درمانی و در موارد شدیدتر گاهی اوقات استفاده از شاک ویو می تواند موثر باشد.
ورزش درمانی برای تقویت عضلات اکستنسور نیز از روشهای دیگر درمان و پیشگیری از عود بیماری می باشد.
تجویز بریس مخصوص آرنج تنیس بازان برای پیشگیری از فشار بیشتر بر عضلات اکستنسور نیز مفید می باشد.
در صورتیکه به درمانهای فوق جواب ندهد آرنج را به مدت 4 تا 8 هفته با گچ بی حرکت می کنند .
طبیبانه ترین شعر حافظ.....
